του Αλέξανδρου Μερκούριου
Ένα έργο οικονομικού τρόμου με εξαιρετικές ερμηνείες, καθημερινά… στην οθόνη σας.
Το έργο πολύ καλά σκηνοθετημένο. Μια υπερπαραγωγή τρόμου, που στόχο έχει να προπαιδεύσει τους Έλληνες γι αυτά που θα ακολουθήσουν. Με συνεχείς δόσεις οικονομικού πανικού σαν σε σήριαλ του Φώσκολου. Στόχος του πανικού να απονευρώσει τις κοινωνικές αντιστάσεις και να φέρει μια αιτιολογημένη εισαγωγή για την επικείμενη κατάληξη: Το τέλος της ελληνικής ευημερίας.
Όντως, λοιπόν, το έργο που παρακολουθούμε εδώ και δύο χρόνια μας εξηγεί το πώς θα φτωχύνουμε από την υπερφορολόγηση (κάτι που ήδη συμβαίνει), το γιατί ο εθνικός πλούτος θα ξεπουληθεί (κάτι που θα συμβεί τις επόμενες εβδομάδες) και πως οι περισσότεροι από εμάς θα καταλήξουν φθηνό εργατικό δυναμικό στα χέρια δυτικών πολυεθνικών, ή Αράβων και Ρώσων μεγιστάνων (κάτι που προετοιμάζεται για το επόμενο διάστημα).
Η παραγωγή έχει ετοιμαστεί τόσο καλά που μερικές φορές ξεφεύγει και από τους ίδιους τους δημιουργούς του, οι οποίοι υπερθεματίζουν ή αυτοσχεδιάζουν, όπως οι Έλληνες ηθοποιοί στα ασπρόμαυρα φιλμ της δεκαετίας του ’50 και του ’60, αλλά πάντοτε εντός του καλοστημένου σεναρίου που θέλει τους πρωταγωνιστές να δημιουργούν ειδικές καταστάσεις.
Αξεπέραστος ο ρόλος του Παπακωνσταντίνου πριν ενάμιση χρόνο, όταν αποκάλεσε την Ελλάδα «Τιτανικό». Ήταν ο πρώτος που με τις ενέργειές του έστειλε τα spread στα ύψη, και δρομολόγησε την πτώση της Ελλάδας στις αγορές και τις υποβαθμίσεις των ξένων οίκων, ενώ ο ίδιος κλαιγόταν για τους «ξεδιάντροπους κερδοσκόπους».
Δεν του έφτανε, όμως μόνο αυτό. Σε μία μεταγενέστερη παράσταση άφησε να εννοηθεί ότι το κράτος θα βάλει χέρι στις καταθέσεις των Ελλήνων. Σαν να ήθελε να διώξει τα χρήματα του κοσμάκη και να αποδυναμώσει το τραπεζικό σύστημα. Έτσι μετά θέσπισε και μέτρα για τον επαναπατρισμό των ελληνικών κεφαλαίων (με νέο φόρο βέβαια) σαν να ήθελε να τους πει: «παιδιά, καλύτερα κρατήστε τα λεφτά σας έξω»…
Οι παραγωγοί, έκαναν και μεταγραφές. Μια μέρα κάλεσαν την (επίτροπο από τις Βρυξέλλες) Μαρία Δαμανάκη και της έδωσαν ένα σπουδαίο ρόλο: να μιλήσει για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Πολλοί το είχαν σκεφτεί μέχρι τίποτε, αλλά κανείς, ούτε καν οι «κακοί Γερμανοί» δεν το είχε πει επίσημα. Ήταν ελληνικά τα επίσημα που το πρωτοείπαν… έστω και ανάποδα, αλλά με το σωστό αποτέλεσμα: έστειλαν το χρηματιστήριο στα τάρταρα και τα spread στα ύψη. Και προκάλεσαν τον πρώτο χοντρό πανικό με τους καταθέτες να τρέχουν να σηκώσουν τα λεφτά από τις τράπεζες.
Ακολούθησαν πολλοί άλλοι πρωταγωνιστές, καρατερίστες, σολίστες και κωμικοί στην καθημερινή οπερέτα της ελληνικής οικονομίας. Ο καθένας έδινε την κλωτσιά του στο πτώμα για να κατρακυλήσει γρηγορότερα στο γκρεμό.
Βέβαια δεν μπόρεσα να μην προσέξω την εξαίρετη ερμηνεία της Άννας Διαμαντοπούλου. Η υπουργός της Δια Βίου Μάθησης (tres chic cherie, σαν τα ταγεράκια σας) είχε την ιστορική πρωτιά στην μετακατοχική Ελλάδα, να αφήσει τους μαθητές χωρίς σχολικά βιβλία. Όμως ο ρόλος της δεν ήταν να συμβάλει στην διάλυση της εκπαίδευσης, όπως όλοι νόμισαν προς στιγμήν. Ούτε να προκαλέσει το κοινό αίσθημα προτρέποντας τους μαθητές να βγάλουν φωτοτυπίες και τους γονείς να τους διαβάζουν δίπλα σε λάμπες παραφίνης… συγνώμη δίπλα στην κόπια του DVD ήθελα να πω (που θα έχουν όλα τα σπίτια αυτών απολύθηκαν μέσα στο χρόνο ή θα βρεθούν σε εργασιακή εφεδρεία από τον άλλο μήνα). Όλα αυτά είναι κακοήθειες των κομμουνιστών και των δεξιών.
Ο ρόλος της ήταν πιο σημαντικός: Γι αυτό και στην πρώτη της συνέντευξη μετά το ναυάγιο των βιβλίων, αντί να ζητήσει συγνώμη, μίλησε (και αυτή) για την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Επαναφέροντας ουσιαστικά στο φοβισμένο ελληνικό ακροατήριο τον μπαμπούλα της αποχώρησης από την ευρωζώνη.
Δεν ξέρω αν ο ταλαντούχος σκηνοθέτης φυλάει για τις γυναίκες του θιάσου του, τους ρόλους που αναφέρονται στην έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Σίγουρα, όμως έχει κρατήσει αυτόν που είναι υποψήφιος για Όσκαρ στον Ευάγγελο Βενιζέλο. Από την σκληρή γραμμή της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, στην πλήρη υιοθέτησή του. Και από εκεί στην μνημειώδη δήλωση ότι η Τρόικα δεν είναι υπεύθυνη για την 6η δόση και ότι η διαπραγμάτευση για το χρέος είναι πολιτική υπόθεση.
Μην πιστέψετε βέβαια ότι το αστροπελέκι που του ήρθε από την Ευρώπη, δεν περιλαμβάνεται στο σκριπτ. Ο Μπένι ήξερε την απάντηση (ότι η Τρόικα είναι απολύτως υπεύθυνη για την χορήγηση της 6η δόσης και ότι αν κυβέρνηση δεν προχωρήσει τα υπεσχημένα δεν θα πάρει λεφτά) πολύ πριν μιλήσει ο ίδιος. Ήταν απλά ο ρόλος του. Ο ρόλος που βοηθάει την κυβέρνηση να λάβει τα μέτρα αυτά.
Και στο θίασο να επιτρέψει στους πρωταγωνιστές να αποχωρήσουν ασφάλεια, σε λίγο που η τραγωδία θα περάσει στον Κομμό και την Έξοδο…
http://www.topontiki.gr
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου