Πριν από μερικές εβδομάδες, με την ανακοίνωση της απελευθέρωσης του ταξί, έβλεπα στο blog φωνές θριάμβου υπέρ του υπουργού...
ο οποίος τόλμησε να πολεμίσει το ισχυρό ”κράτος” των ταξιζτήδων. Ο κάθε άνεργος, ή ο κάθε αδικημένος οδηγός ταξί, που τόσο καιρό ο ιδιοκτήτης εκμεταλλεύονταν τον υδρώτα του, εκθείαζε τις αλλαγες, και μέσα από blog και σε όλα τα ΜΜΕ.
Με την ανακοίνωση του τελικού νομοσχεδίου δεν είδα κανένα άνεργο να θριαμβολογεί όπως πριν, να πει ένα μπράβο, ένα ευχαριστώ στον υπουργό, που επιτέλους, ο κάθε άνεργος, ο κάθε αδικημένος, οχι απλώς μπορεί να αποχτήσει μιά άδεια ταξί, αλλά να γίνει και επιχειρηματίας δημιουργόντας τη δικιά του Α.Ε.
Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση σε οποιοδήποτε μπορει να βοηθήσει συμβουλευτικα, αντιμετοπίζοντάς με όχι σαν ταρίφα, αλλά σαν πρώην άνεργο που στηριξε τις ελπιδες για το μέλον, το δικό του και των παιδιών του σε μια επενδυση, της οποίας τα έσοδα μπορεί να ήταν δυσανάλογα του κόστους αλλά δεν θα πεινούσες ποτέ. (Αξία άδειας -Σεπτεμβριος 2007- 220.000 + τοκοι 20ετίας), Γι΄ αυτή τη πολυπόθητη άδεια ταξί, πρεπει να πληρώνω 1.500€ κάθε μήνα για τα επόμενα 16 χρόνια. Το ερώτημα είναι φιλοσοφικο και νομικο : ειναι ηθικο η τράπεζα με την απε! ιλή του πλειστηριασμού,να συνεχίζει να εισπράτει τις δόσεις, που ούτε μικρες είναι, ούτε και λίγες για κάτι το οποίο δεν ισχύει όχι με υπαιτιότητα δικιά μου αλλά με νόμο του κράτους;. Και όσο αφορά το νομικό μέρος τι πιθανότητες έχω σε περίπτωση δικαστικής αντιπαράθεσης με την eurobank;. Σιγουρα δεν είναι επιδίωξή μου αυτή αλλά αυτή θα είναι η κατάληξη τελικά. Ιδη με τα τωρινά δεδομένα η δόση έβγαινε πολύ δύσκολα σε συνδιασμό με το αυξημένο κόστος συντήρησης του αυτοκινήτου. Πόσο μάλλον αύριο με εκατονταδες νέες άδειες από τις εταιρείες, και! την ύφεση να μεγαλώνει. Δεν με ενδ! ιαφέ ρει η αξία τις άδειας, ούτε τα τέσσερα χρόνια που συμπλήρωσα ίδη σαν ιδιοκτήτης με ώρες ατελείωτες δουλειάς, χωρίς αργίες, χωρίς διακοπές -η eurobank δεν πάει διακοπές, με περιμένει κάθε μήνα-. Συνθήκες εργασίας που με έκαναν ξένο από την οικογένειά μου, και πολλές φορές η σωματική αλλά κυρίως ψυχική μου κούραση εχθρό της. Δεν πτοήθηκα όμως, ήξερα πως κάποια μέρα τα παιδιά θα καταλάβουν. Τώρα όμως τι;. Ιδιες συνθήκες για τα επόμενα δεκαέξι χρόνια; για το τίποτα;. Τι θα έλεγε ένας δικαστής;. Υπάρχει δικαστήριο που θα δει την ηθική πλευρά της υπόθεσ! ης; ή και τη νομική;. Ο υπάλληλος της τράπεζας σε συνεργασία με τον μαντρά που αγόρασα το ταξί εκτίμησαν το ακίνητο σε τριπλάσια εμπορική αξία από την πραγματική, για να πάρω τελικά το ποσό που χρειάζονταν. Οι κινήσεις αυτές της τράπεζας με έπεισαν. -φαντάζομαι οτι δεν μεσολάβισε μόνο ο συγκεκριμένος υπάλληλος, μάλλον ήταν η πολιτικη της- Αφού η τραπεζα μου εμπιστεύηκε ένα ποσό διπλάσιο της αξίας του ακινήτου, εγώ γιατί να μην εμπιστευτώ μια τέτοια επένδυση;
Αναγνώστης
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου