του Ιωάννη Χρ. Γιαννάκενα
διευθυντή των εκδόσεων Πελασγός
Η σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα δεν αφήνει περιθώρια σε κανέναν Έλληνα πολίτη αυτής της χώρας να μην προβληματίζεται σοβαρά, οι περισσότεροι δε, να είναι δικαιολογημένα αγανακτισμένοι.
Εδώ όμως τίθενται δύο θέματα, σχετικά με το κίνημα αυτό των αγανακτισμένων πολιτών, τα οποία θεωρώ πιο ουσιαστικά από το εάν υπάρχει κάποια «υποκίνηση», «καπέλωμα» ή «επικοινωνιακή μόδα». Σίγουρα όλα αυτά ισχύουν σε κάποιο βαθμό, αλλά δεν είναι το μείζον.
Αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει είναι πρώτον, το γεγονός ότι οι λόγοι που έκαναν τον κόσμο να αγανακτήσει είναι κυρίως οικονομικοί, ενώ η εθνική κυριαρχία παραχωρείται καθημερινά, εδώ βρίσκεται σε εξέλιξη μιαεθνοκτονία τα τελευταία χρόνια και ουσιαστική και μαζική αντίδραση δεν έχει υπάρξει. Ακόμα και μπροστά στα συνεχή κύματα λαθρομεταναστευτικής εισβολής και εποικισμού της Πατρίδας, δεν δημιουργείται μαζική αντίδραση. Παρά μόνον όταν η εγκληματική δράση των εισβολέων κτυπήσει την δική μας πόρτα, την δική μας οικογένεια, τότε «ξυπνάμε» και αντιδρούμε προσωρινά.
Γιατί να πρέπει να νιώσουμε πρώτα εμείς, οι μεταπολιτευτικοί νεοέλληνες, την λεπίδα στο λαιμό για να αντιδράσουμε; Μα τόσο ραγιάδες ξαναγίναμε; Και λέω ξαναγίναμε διότι από το 1821 μέχρι το 1974, είμαστε η κάθε γενιά με την εποποιία της, είτε ήταν απελευθερωτικοί ή αμυντικοί πόλεμοι, επαναστάσεις, εθνικές αντιστάσεις ή εξεγέρσεις παντός τύπου.
Από το 1974, η τραγωδία της Κύπρου, αποτέλεσε την ταφόπλακα στην μαχητικότητα των Ελλήνων, αφού οι άθλιοι πολιτικάντηδες δαιμονοποίησαν αδιακρίτως τους Ελλαδίτες ένστολους της Κύπρου, με αποτέλεσμα εκατοντάδες παιδιά της Ελλάδος οι οποίοι (υπηρετώντας την θητεία τους) πολέμησαν ηρωικά τον Τούρκο εισβολέα, να βρεθούν απαξιωμένοι, κατηγορούμενοι και λησμονημένοι από την Πατρίδα που υπηρέτησαν. Αρκετοί δίνοντας την ίδια την ζωή τους, άλλοι αιωνίως αγνοούμενοι ή πιο σωστά αγνοηθέντες. Άκαπνοι ριψάσπιδες κυβερνήτες δεν είχαν καν το θάρρος και την αξιοπρέπεια να αναγνωρίσουν την ύπαρξη Ελληνικού Στρατού στην Κύπρο. Έφθασαν να καταχωρούν στρατολογικά τους ήρωες της εποποιίας της ΕΛΔΥΚ, ως μαχητές στον πόλεμο της Κορέας (!!!), σχεδόν είκοσι τρία έτη πριν (1952), δηλ. αρκετοί πολεμιστές δεν είχαν καν γεννηθεί τότε!
Αντιθέτως, οι ίδιοι αυτοί κυβερνήτες, ανέδειξαν ως κορυφαίο γεγονός – ισάξιο του 1821 και του 1940 – την «εξέγερση του Πολυτεχνείου», η οποία μάλιστα είναι αυτή που δημιούργησε την εκτροπή Ιωαννίδη με συνέπεια την τραγωδία και προδοσία της Κύπρου. Έτσι περιφρονήθηκαν οι πολεμιστές και αποθεώθηκαν οι «αγωνιστές» της «ηρωικής γενιάς του Πολυτεχνείου» οι οποίοι εξαργύρωσαν την «θυσία» τους με την «κάρτα απεριορίστων λαμογιών» για τα επόμενα 40 χρόνια.
Εξέλιξη που ήταν δεδομένη, αφού τα αληθινά οράματα πρέπει να στηρίζονται στην αλήθεια και όχι σε μύθους. Μονάχα με την αλήθεια υπάρχει ηθικό πλαίσιο στα οράματα. Όποιοι στηρίζουν τα οράματά τους σε ψέματα, μονάχα την λαμογιά μπορούν να τροφοδοτήσουν. Αυτό και έγινε.
Φτάνουμε λοιπόν έτσι στο δεύτερο θέμα πού τίθεται για τους «αγανακτισμένους πολίτες». Όλοι αυτοί οι αγαπητοί συμπολίτες μας πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι η Ελλάδα που χρεοκοπεί, αλλά η σάπια μεταπολίτευση και το «άνθος» της, η γενιά του Πολυτεχνείου. Αυτοί είναι που χρεοκόπησαν, υποθηκεύοντας και το μέλλον μας. Η Ελλάδα έχει τα πάντα για να μπορούμε να ζούμε όλοι καλά. Οι διαχειριστές της εξουσίας που επιλέγουμε είναι το πρόβλημα.
Με λίγα λόγια, εάν είναι οι «αγανακτισμένοι πολίτες» να αντικαταστήσουν τους «κοψοχέρηδες» που μας ταλαιπωρούν όλους τα τελευταία 30 χρόνια, τότε δεν κάναμε τίποτα. Εάν είναι οι πολίτες που αγανακτούν με τις επιλογές τους (διότι αυτοί οι ίδιοι ψηφίζουν), να διαμαρτύρονται από την επομένη των εκλογών και μετά να πηγαίνουν σε επόμενες εκλογές να επιβραβεύουν με την ψήφο τους πάλι τους ίδιους πολιτικούς, τότε δεν αξίζουν να είναι ελεύθεροι!
Η πραγματική αλλαγή γίνεται μόνο με απαλλαγή. Αυτό πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση όλων, αλλιώς το όλο κίνημα θα είναι μια φούσκα. Η Πατρίδα μας, όπως και όλες οι κοινωνίες, χρειάζονται κινήματα ενεργών πολιτών και όχι αγανακτισμένων πολιτών. Οι κοινωνίες προχωρούν και προκόβουν μόνο εάν οι λαοί συμμετέχουν ενεργά στην μοίρα τους. Μέγα έγκλημα είναι η αποχή από την κοινωνική δράση και ακόμα μεγαλύτερο έγκλημα, η εκλογική αποχή που συνήθως τροφοδοτείται από τους αγανακτισμένους και «υποψιασμένους» της κοινωνίας.
Εάν είναι κάτι να αλλάξει στον Ιερό αυτόν τόπο, τότε θα πρέπει να πράξουμε τα εξής:
Να αγαπήσουμε πραγματικά την Πατρίδα μας και τους συμπατριώτες μας. Να βάλουμε δηλαδή το κοινό καλό πάνω από το ατομικό μας συμφέρον.
Να καταγγείλουμε ανεξαιρέτως, όλους εκείνους που έφθασαν μέχρι εδώ την κατάντια της πατρίδος και να μην ησυχάσουμε μέχρι να τιμωρηθούν.
Να γίνουμε όλοι ενεργοί πολίτες με συμμετοχή στα κοινά, η Δημοκρατία έχει νόημα μονάχα όταν συμμετέχουν οι πολίτες.
Πρέπει όμως να έχουμε σε τάξη τις αξίες μας. Δεν μας φταίνε οι θεσμοί μας, οι άθλιοι πολιτικάντηδες μας φταίνε. Δεν γίνεται Έλληνες να στέκονται μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη με την Ελληνική σημαία να κυματίζει πίσω και να μουντζώνουν. Ο χώρος είναι ιερός και αυτό ακριβώς είναι που δεν σεβάστηκαν και οι πολιτικάντηδες.
Εάν δηλαδή βρεθούμε μπροστά σε μια εκκλησία όπου κάποιος ιερέας κατηγορείται για καταχρήσεις, θα αρχίσουμε να φωνάζουμε: «Να φύγει ο κλέφτης». Δεν θα αρχίσουμε να μουντζώνουμε την εκκλησία! Έτσι πρέπει να σταματήσουμε να μουντζώνουμε τα ιερά μας και να απαιτήσουμε να εγκαταλείψουν την κατοχή τους τα λαμόγια.
Ο αγώνας μας πάντα ήταν και θα είναι «υπέρ βωμών και εστιών». Όλοι μαζί να απαιτήσουμε:
Έξω οι κλέφτες και οι μειοδότες
Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες
http://melostisneos.wordpress.com/
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου