Καθώς έφτασα σήμερα το πρωί στην σχολη την ώρα που περίμενα ένα από τα άθλια ασανσέρ του πανεπιστημιου μου...
(παρεπιπτόντως είχε αναφερθεί ως θέμα η κακή χρήση του για ανάπηρα παιδιά στην σύγκλητο)έπεσα σε ένα περιστατικό πρωτόγνωρο για τα "ελληνικά όρια μυαλού".Ένα ανάπηρο παιδάκι πάνω στο καροτσάκι του με τις όποιες οικονομικές δυνατότητες είχε και με την όποια δύναμη ,
κάλεσε μέσα στο πανεπιστήμιο (χώρος ασύλου και για μετανάστες) έναν οικονομικό μετανάστη που ζητούσε ελεημοσύνη.Την στιγμή που εγώ περίμενα βλέπω το ανάπηρο παιδάκι να βγάζει από την τσέπη του και με τα χερια του να είναι σαν σπασμένα από την αρρώστια ένα 2ευρώ και να το δίνει στον μετανάστη.
Μια κίνηση ανθρωπιάς από έναν άνθρωπο που αγαπάει την ζωή,που θέλει να ζει και ξέρει πως είναι να ζεις δύσκολα.Μια κίνηση που ακόμη και εμείς που λέμε ότι αγαπάμε την ζωή,δεν θα την κάναμε ποτε γιατί απλά δεν ξέρουμε τι αγαπάμε.Νομίζουμε ότι αγάπη είναι τα λεφτά,τα ακριβά σπίτια,τα ακριβά
αυτοκίνητα,οι βόλτες η καλοπέραση και όλες αυτές οι "fake" καταστάσεις που πλάθουμε μόνοι μας για αγάπη στην ζωή.Ένας άνθρωπος που βιώνει κάθε μέρα έναν Γολγοθά,που όπως είχε αναφέρει και σε σχετικό mail προς τον πρύτανη,έλεγε δεν ζητάει ελεημοσύνη σαν ανάπηρος,ούτε είναι για λύπηση,αλλα σεβασμό.Σεβασμό που δεν ξέρουμε να δείχνουμε εμείς ακόμη και προς κάποια
αγαθά όπως το να περπατάμε και να μην είμαστε μόνιμα σε ένα καροτσάκι.
Αν λοιπόν κάποιος η κάποια μια μέρα νοιώσει ότι αγαπάει την ζωή επειδή περνάει καλά η έχει λεφτά η,η,η,η....
Ας σκεφτεί αυτό τοπαιδάκι που την αγάπησε μόνο και μόνοεπειδή στερήθηκε τα βασικά αγαθά της.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Πηγή: http://tro-ma-ktiko.blogspot.com
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου